Hiç kimseye üzülmedim, üzüldüğüm kadar kendime..
Öfkem kimseye değil sadece nefsime...
Nasıl bu kadar basitleşebildim?
Nasıl içim ısınabildi o yapmacık şeylere?
Neden bu kadar değiştirmesine izin verdim başkalarının beni?
Niye onlar gibi oldum?
Aslında onlardan nefret ederken..
En kötüsü de ne biliyor musun?
Neden bunca zaman farkedemedim bunları?
Nasıl alışmışım ki aklıma bile gelmedi?
Neden değiştirmek için bu kadar çaresizdim,
içimdeki bu boşluk duygusunu?
Neden hep baktım başkalarının söylediğine?
Kalbiminkileri dinlemek yerine...
Hiç mi saygım yoktu be kendime?
E o zaman nasıl müsaade ettim kendimi ezdirmeye?
En garibi de ne biliyor musun?
Bütün bunları haketmediğimi düşündüm bir de..
Daha ne kadar kalmaya çalışacaktım ait olmadığım yerlerde?
Hiç mi ayağa kalkacak cesaretim olmadı lan beklerken yerlerde?
Daha ne kaybedebilirdim ki,
Bu kadar kaybetmişken kendimi?
Bilmiyorum daha ne yapabilirim,
Bu şiiri yazmaktan başka kendime...
Bu da ilk ve son olacak heralde.
Pes ettim.
Hem de ikinci kere...
Allah layığımızı versin,
Bu kadar basitleştirdik ya aşkı da kardeşliği de..
A.K.T